تثنیه - سخنرانی خداحافظی موسی برای قومش

عنوان کتاب بعدی ، تثنیه ، به معنی "تکرار قانون" است. زندگی موسی رو به پایان  بود. او با توجه به تجربه تلخی که داشت، می دانست که بدون مهاری قدرتمند ، افرادی که به راه خداوند تشویق کرده بود ، شورش کرده و به پرستش بت ها باز خواهند گشت. او می‌خواست بخوبی و برای بار دوم تمام نکات مهم قانون را که باید به خاطر بسپارند ، مرور کند. احتمالا او با چیزی شبیه سرود ملی سخنانش را پایان می داد تا باعث شود هشدارهای او در حافظه شان تثبیت شود. ما می توانیم تصور کنیم که آنها در مقابل پیرمرد جمع شده اند و در حالی که اشک در چشمانشان حلقه زده است به آخرین سخنان او گوش می کنند.

​

او ابتدا چهل سال سرگردانی در بیابان را خلاصه کرد و مکان‌هایی را که دیده بودند و لغزش های فراوان در ایمانشان را فهرست کرد. او اصرار داشت قوانینی که در کوه سینا برای آنها وضع کرده بود بهترین قوانین روی زمین هستند و اگر آنها را رعایت کنند برایشان شادمانی و کامیابی به ارمغان خواهد  آورد. غرق شدن در اعمال شیطانی ملت های اطرافشان یک فاجعه خواهد بود. این وظیفه آنها بود که راه خدا را به فرزندانشان بیاموزند. سپس آنها را موعظه کرد. آن سفر طولانی و محرومیت های گاه و بیگاهی که متحمل شده بودند ، روش خداوند برای آزمایش آنها بود تا ببینند که همچنان در مصیبت ها به او ایمان می آورند. بزودی آنها چادرهای خود را ترک خواهند کرد و در وفور نعمت زندگی خواهند کرد. و به این صورت فراموش کردن خدایی که آنها را از بردگی نجات داده بود آسان خواهد بود. او گفت که آن سرزمین به این دلیل که آنها افراد بسیار خوبی بودند، به ایشان داده نشد، بلکه ساکنان کنونی آن بسیار پست بودند و اسرائیلیان نباید با آنها ازدواج کنند یا بت پرستی شان را تقلید کنند.

​

او دوباره احکام اصلی و قوانین وراثت را مرور کرد، که به موجب آن تأمین معاش هر خانواده از خاک، تضمین می‌شد. او به اعیادی که باید آنها را به عنوان بخشی از عبادت خود برپاکنند اشاره کرد و یک آیین نامه رفتاری برای پادشاهی که زمانی به آنها داده خواهد شد، وضع کرد. او بر اهمیت عدالت واقعی تاکید کرد. قتل باید با محاکمه عادلانه با شاهدان مناسب مورد رسیدگی قرار گیرد و قتل عمد به دقت از قتل غیرعمدی جدا شود. تهمت، نفرت و ظلم به فقرا همگی غیرقانونی بود؛ بلکه آنها باید از یکدیگر حمایت کنند و از خود بردباری نشان دهند،

​

حتی زمانی که خارجی‌ها در سرزمین شان زندگی می کنند. او عدالت اجتماعی و احترام به خداوند را به عنوان بازوهای دوقلوی قانون ملی در برابر آنها قرار داد.

​

او برای تقویت مجدد اهمیت شریعت خدا ، آنها را متقاعد کرد که وقتی به سرزمین موعود  رسیدند ، مجمع ملی را در شکیم ، جایی که اجدادشان در آن دفن شده بودند ، برگزار کنند. در آنجا آنها باید نکات اصلی شریعت را که در صورت اطاعت، برکت  و در صورت نافرمانی، لعنت می ‌بخشد ، با صدای بلند بخوانند. سپس آنها را برای یادآوری برای نسل‌های بعدی بر روی سنگی پوشیده با گچ، بنویسند.

​

سخنان موسی وقتی به اوج خود رسید، که او با چشم الهام، قرن های آینده را دید. زمانی را که پس از یک انفجار اولیه از شور و شوق نسبت به خدا، مردم به او پشت خواهند کرد و مورد قضاوت قهر او قرار خواهند گرفت. موسی می‌توانست قحطی‌ها و هجوم‌هایی را که با توبه در هم آمیخته شده بود، و سپس پراکندگی نهایی در زمین را ببیند. این باب ها (27 تا 29) پیشگویی جالب توجهی از آن چیزی است که واقعاً برای اسرائیل رخ داد، نقطه اوج این پیشگویی ها در نابودی دولت رومیان در سال 70 پس از میلاد بود. اما روشن‌بینی او فراتر رفت و خدای مهربانی را دید که نسبت به قوم سرکش خود، دلسوز است و آنها را به سرزمینشان بازمی گرداند و بار دیگر ایشان، قوم مطلوب خداوند خواهند بود:

​

"اگر طردشدگان شما تا به کران آسمان نیز باشند، یهوه خدایتان شما را از آنجا گرد آورده، باز خواهد آورد. و یهوه خدایتان شما را به سرزمینی که پدرانتان به ملکیت یافتند باز خواهد گردانید، و مالک آن خواهید شد. و او شما را کامیابتر و پرشمارتر از پدرانتان خواهد ساخت." (تثنیه30: 4و5)

​

ما شاهد آغاز این بازسازی، طی صد سال گذشته بودیم.

​

سرانجام ، رهبر سالخورده، نسخه‌ای از قانون را با دست خود نوشت و آن را برای بایگانی به کاهنان تحویل داد تا نگهداری شود. در صد و بیست سالگی، آخرین کلمات او به مردم ، شامل سرود بزرگ او درباره خداوند بود ، که سفارش کرد تا آن را حفظ کنند و به فرزندان خود آموزش دهند. پس از آن به هر یک از دوازده قبیله، یک به یک برکت داد.

​

پس از خداحافظی های غم انگیز ، موسی به تنهایی از کوه نبو بالا رفت ، آنجایی که به طور مختصر ، شاید در روزی که فوق العاده صاف و روشن بود ، اجازه یافت برای اولین و آخرین بار ، تمام سرزمینی که خدا به ابراهیم وعده داده بود ، از دوردستها در لبنان تا دریای مدیترانه  را ببیند. سپس در خواب طولانی مرگ فرو رفت ، که در روز جلال از آن بیدار خواهد شد.