خلاصهای از کتاب مقدس و کتابهای آن
لاویان -
قوانین و قربانی‌ها
کاهن اعظم در لباسش
در گذشته، اولین پسر خانواده احتمالاً نقش کاهن را برای خانواده خود ایفا می کرد. اکنون، از بین دوازده قبیله (طایفه)، مردان قبیله لاوی مأمور شدند که از طرف ملت اسرائیل به عنوان کاهن عمل کنند. وظیفه کاهن سه چیز بود. او باید قوانین و احکام خدا را آموزش می داد. باید مجرمان را قضاوت می کرد. و وظیفه او بود که به اسرائیلیان خطاکار کمک کند تا از طریق توبه و قربانی بخشیده شوند. از آنجا که این یک شغل تمام وقت بود، شریعت موسی (به طور دقیق، شریعتی که از طریق موسی ارایه شد) باید درآمد آنها را تامین می کرد. این درآمد، از طریق کسب مالیات 10 درصدی بر درآمد (عشریه) از سایر قبایل، به علاوه حق دریافت سهمی از قربانی هایی که آنها برای ارائه آن کمک کرده بودند، فراهم شد (اعداد 18، تثنیه 12 و 14 و لاویان 6: 16-18 و 7: 34 را ملاحظه کنید).
قربانی حیوانات برای مردم امروزی منزجرکننده است. با این حال، هر چقدر هم که زننده به نظر برسد، از عدن به بعد خدای کتاب مقدس همیشه از شخصی که مرتکب گناه بزرگی شده، خواسته است که برای اصلاح امور، بره یا بز یا گاو نری را به او تقدیم کند. برای درک بهتر این قانون، باید به خاطر داشته باشیم که حیوانات باید از نظر جسمی عاری از عیب و نقص باشند (این امر در بابها اولیه لاویان تاکید شده است) تا آنها بتوانند نمادهایی از عیسی بشوند، کسی که باید کاملاً عاری از گناه باشد. یحیای تعمید دهنده می گوید، عیسی "بره خدا است، که گناه از جهان برمی دارد." مرگ، مجازات گناه است. وقتی عیسی داوطلب شد تا بمیرد، خود را با ما یکی کرد و در مرگی که سزاوارش نبود سهیم شد، تا با برخاستن دوباره از مرگ به جاودانگی، در روز سوم، بتواند گناهان کسانی را که جویای بخشش خداوند هستند، بزداید. در عهد عتیق، اهداکننده، قبل از قربانی کردن بره، دستان خود را روی سر بره می گذاشت. به همین ترتیب ما می توانیم با اعلام ایمان خود به عیسای بیگناه، خود را با او یکی کنیم.
نکته مهم دیگر در مورد قربانی کردن حیوانات این است که بیشتر حیوانات پس از قربانی شدن، توسط کاهنی که آنها را در محراب تقدیم می کرد، یا توسط عبادت کننده و خانواده اش خورده می شدند. یک استثناء در این مورد، قربانی سوختنی است، اما حتی در این مورد پوست چرمی، حق کاهن بود.
قربانی‌ها فقط باید روی مذبح درون خیمه (و در آینده در معبد دائمی) انجام می شد. مذبح با تشریفاتی خاص تطهیر می‌شد و کسی جز یک کاهن تقدیس شده نمی‌توانست آن را لمس کند. این نماد، اصل ارتباط بین انسان و خدا را بیان می کرد، میزی که در آن خدای مقدس با انسان غذا می خورد.
باب های ابتدایی از کتاب لاویان را مرور کنید. در نگاه اول مجموعه ای از انواع مختلف قربانی، گیج‌کننده به نظر می رسد و به راهنما نیاز دارد. اساس کار بر این است که مقامات مسئول، بیشتر از عامه مردم مجازات شوند. بنابراین اگر یک شهروند عادی موظف است ماده بره‌ای را به خاطر گناه خود تقدیم کند، یک رهبر یا رئیس قبیله باید قوچ نری بسیار گرانتر تهیه کند. این اصلی است که ما نیز امروزه رعایت می کنیم؛ به عنوان مثال، نمایندگان پارلمان در انگلستان در صورت ارتکاب به جرایم جنسی، که در شهروندان عادی نادیده گرفته می شود، از مقام خود عزل می شوند، زیرا از آنها انتظار می رود که الگوی شایسته ای باشند. نهایت رسوایی این است که یک کاهن مرتکب گناه شود، زیرا او قانون را می داند و قرار است آن را آموزش دهد. بنابراین یک کاهن مجبور بود یک گاو نر، یعنی گرانترین قربانی، را تقدیم کند. در کف این مقیاس، یک اسرائیلی فقیر که حتی قادر به خرید یک بره ماده هم نبود، اجازه داشت که به جای آن، یک کبوتر تقدیم کند (مریم مادر عیسی از این گزینه استفاده کرد. لوقا 2: 24). حتی در بدترین شرایط ممکن، هدیه آردی که از آن کیک یا نان تهیه می شد نیز کافی بود.
در کتاب لاویان از باب 1 تا آیه 7 از باب 6، ما سه نوع اصلی قربانی را می بینیم - قربانی تمام سوز، قربانی گناه و قربانی جبران. ادامه باب 6 و باب 7 نحوه اجرای قربانی ها را توضیح می دهد که هر کسی چه بخشی از حیوان را به خانه می برد. هیچ انسانی اجازه خوردن خون را نداشت، زیرا نشان دهنده زندگی حیوان بود که متعلق به خدا است. آن را باید ریخت یا پاشید. خوردن چربی نیز ممنوع بود، زیرا نشان دهنده نیرویی بود که باید به خدا اختصاص دهیم و همواره روی محراب سوزانده می شد.
قربانی تمام سوز معمولاً به عنوان شکرگزاری برای کمک خداوند، احتمالا در پاسخی به دعا، ارائه می شد. پس از کندن پوست و تمیز کردن محتویات درونش، در مذبح مقدس تا خاکستر شدن سوزانده می شد.
قربانی گناه، زمانی لازم بود، که یک اسرائیلی یکی از قوانین خدا را زیر پا گذاشته بود و از خدا طلب بخشش می کرد. او باید دستان خود را روی سر حیوان می گذاشت تا خود را با او یکی بداند و سپس خودش آن را بکشد. سپس کاهن شانه راست را به خانه می برد و بقیه در محراب سوزانده می شد.
قربانی جبران نشان دهنده مواردی است که فرد گناهکار به حقوق دیگری تجاوز کرده باشد. در این موقعیت، او باید از طریق نوعی جبران، اوضاع را خوب کند. ممکن است او خود خدا را ناراحت کرده باشد، به عنوان مثال، اگر چیزی را که برای کاهنان مقدّس کنار گذاشته شده بود، خورده باشد. یا شاید او به همسایه خود خیانت کرده یا چیزی از او دزدیده باشد، و چیزی را که متعلق به شخص دیگری است برداشته باشد. در این حالت، هنگامی که وجدانش بیدار می شود، باید با جایگزینی کالای دزدیده شده همراه با 20 درصد اضافه، همه چیز را برای کسی که به او خسارت آورده، جبران کند. پس از آن برای درست کردن همه چیز در رابطه با خدا، او باید قربانی جبران را در مذبح تقدیم کند. این رویکرد به ما این درس را می دهد که خطا کردن، فقط توهین به جامعه نیست. این ناکامی در زیستن با معیارهای عالی صداقت و حقیقت مطلوب خداوندی است، که هرگز به زیردستان خود دروغ نمی گوید و به آنها ستم نمی کند. این قربانی، اقرار بر این بود که خدا کارهای ما را می بیند، و ما را قضاوت می کند.
باب های 8 تا 10 از کتاب لاویان، برپایی و تقدیس خیمه جدید را شرح می دهد. این امر رضایت زیادی را برای کسانی که در آن مشارکت داشتند به ارمغان می‌آورد. در ادامه، هارون، رئیس قبیله لاوی، و پسرانش برای کار خود به عنوان کاهن آماده شدند. روز بزرگ مراسم افتتاحیه با یک تراژدی به پایان رسید. زمانی که خیمه پر از جلال خداوند بود، دو پسر بزرگتر هارون (در جایی اشاره شده که آنها خیلی مست بودند) سعی کردند به خیمه حمله کنند و در جا کشته شدند. این یک هشدار جدی بود که ما باید با احترام و تنها با احکامی که خدا تعیین کرده است، به او نزدیک شویم.
پنج باب بعدی به قوانین مربوط به غذاهایی که باید از آنها اجتناب شود و درمان بیماری های مسری اختصاص داده شده است. بخشی از این مقررات برای ارتقاء سلامت بود؛ برای مثال خوردن گوشت خوک یا لاشه ماهی در آب و هوای گرم خاورمیانه خطرناک است. قوانین قرنطینه افراد مشکوک به جذام یا اسهال خونی، خطر انتقال عفونت به دیگران را کاهش می دهد. از این نظر قانون موسی قرن ها جلوتر از زمان خود بود. اما این دستورات ارزش آموزشی نیز داشت. ملت های اطراف اسرائیل از نظر اخلاقی ناپاک بودند. یهودی ایماندار باید با پرهیز از ارتباط نزدیک با آنها، به عنوان مثال در ازدواج، خود را از آلودگی روحانی جدا نگه دارد. جذام، موضوع دیگری که در این بخش از لاویان مورد بحث قرار گرفته است، یک بیماری لاعلاج است که به آرامی پیش می رود و به مرگ می انجامد. این نمادی آشکار برای گناه است. گناه از بدو تولد همه ما را مبتلا می کند و همه ما را به سوی مرگ می برد. به همین دلیل عیسی عمداً جذامیان، اعم از یهودی و غیریهودی را شفا داد تا نشان دهد که قدرت از بین بردن گناه را دارد.
باب 16 لاویان وقایع روز کفاره را شرح می دهد، یک روز رسمی در ماه اکتبر زمانی که همه ملت با هم روزه می گرفتند و دعا می کردند، و قربانی ویژه دو بز، برای انبوه گناهان بخشیده نشده مردم ارائه می شد. یک بز کشته می شد و بز دیگر در بیابان رها می شد. به طور نمادین آنها یک حیوان واحد بودند. که با به اشتراک گذاشتن سرنوشت‌شان به این طریق، پیروزی قریب الوقوع عیسی بر گناه و قبر را به تصویر می کشیدند. او می میرد تا گناهان ما را از بین ببرد، اما سپس بر می خیزد و به زندگی جدید و باشکوهی می رسد.
در بابها بعدی، مجموعه ای از احکام فراوان که همه جنبه های زندگی خانوادگی و اجتماعی را دربرمی گیرد دنبال می شود. به طرز جالب توجهی، تنها فرمانی که عیسی از این فهرست عظیم انتخاب کرد، آیه کوچکی در کتاب لاویان است (لاویان19 :18). او گفت: "همسایه خود را مانند خود دوست داشته باشید"، که دومین فرمان مهم از بین همه قوانین است. اگر در مواجهه با دیگران همان علاقه و توجهی را داشته باشیم که می خواهیم دیگران نسبت به ما داشته باشند، هرگز از آنها دزدی نمی کنیم، همسرشان را اغوا نمی کنیم، یا حتی از آنها کینه ای به دل نمی گیریم. همانطور که یعقوب در نامه عهد جدید خود می گوید، این آیه همه چیز را در خود خلاصه می کند. از قضا، در پرتو آن می‌بینیم، که از همه ما فقط قانون‌شکنانی سنگدل به جا مانده است.
یکی از جنبه‌های شگفت‌انگیز شریعت موسی به میراث زمین مربوط می شود. هنگامی که مردم به سرزمین موعود رسیدند، موسی گفت خداوند به هر خانواده قطعه‌ای زمین می دهد که با سنگ، مرزبندی شده است. این زمین ها برای افراد تحت تکفل آنها غذا و پوشاک فراهم می کند. به آنها ذرت برای نان، و گاو و گوسفند برای گوشت، شیر، پنیر، پشم و چرم می دهد. گاهی اوقات، در اثر سختی های اجتناب ناپذیر، ممکن است خانواده با بدهی های زیادی مواجه شود و مجبور شود میراث خود را در ازای پول نقد بفروشد. در این وضعیت، آیه 10 از باب 25 کتاب لاویان تأکید می کند که در هر پنجاهمین سال، سال یوبیل، هر خانواده ای حق بازگشت رایگان به میراث اصلی خود را دارند. به این ترتیب خدا روشن کرد که زمین متعلق به اوست. بنی اسرائیل عملاً مستأجران او بودند و مالکیت آنها در زمین به اطاعت آنها از قوانین او بستگی داشت. قانون همچنین شامل تدارک برای خویشاوند ثروتمندی بود که یک زمانی بیاید و زمین را برای خانواده فقیر شده، به ارزشی معادل تعداد سالهای باقی مانده تا یوبیل بعدی، بازخرید کند. این یکی از موضوعات کتاب کوچک روت است.
به دنبال اعلام این موضوع، باب بعدی نعمت های شگفت‌انگیزی را عنوان می کند (صلح و فراوانی) که خداوند در صورت اطاعت از دستوراتش برای مردم خود می فرستد. اما در ادامه فهرست بسیار طولانی تری از لعنت ها می آید (جنگ، بیماری و قحطی) که به دلیل نافرمانی بر آنها وارد می شود. این لعنت ها دارای حلقه نبوی هستند، زیرا همانطور که در عهد عتیق می خوانیم، همه آنها به وقوع پیوستند. در نهایت خداوند گفت:
"شما را در میان قوم ها پراکنده خواهم ساخت، و از پی‌تان شمشیر خواهم کشید. زمین شما متروکه خواهد بود و شهرهایتان، ویرانه." (لاویان 26: 33)
پراکندگی نهایی یهودیان چهل سال پس از زمان عیسی اتفاق افتاد، هنگامی که رومیان آنها را از سرزمین خود بیرون راندند. حتی در این زمان نیز
بخاطر مهربانی خدا، باب اینگونه به پایان می رسد:
"با این همه، هنگامی که در سرزمین دشمنان خود به سر می‌برند، من ایشان را رد نخواهم کرد و از ایشان کراهت نخواهم داشت آن‌گونه که به‌کلی نابودشان کنم و عهد خود را با آنان بشکنم، زیرا من یهوه خدای ایشان هستم. بلکه بخاطر ایشان، عهد خود را با اسلاف ایشان به یاد خواهم آورد که در برابر چشمان قوم ها ایشان را از سرزمین مصر بیرون آوردم تا خدای ایشان باشم: من یهوه هستم." (لاویان 26: 44-45)
بدین ترتیب خداوند وعده می دهد که روزی قوم خطاکار خود را ببخشد و آنها را به سرزمینی که به ابراهیم وعده داده بود بازگرداند.
آخرین باب از لاویان به موضوع نذرها اختصاص دارد؛ وضعیتی که در آن یک اسرائیلی کمک خداوند را می طلبد و قول می دهد که در ازای آن، چیزی به او بدهد. به لاویان قوانینی برای نذرهای مختلف داده شده است که منطقی قابل قبول برای تصمیم گیری در مورد نحوه تعیین ارزش مالی برای هدایایی مانند یک قطعه زمین دارد.
بعد از این گریزی که بر وضع احکام مهم برای کاهنان داشتیم، روایت کتاب مقدس با کتاب اعداد به سفر در بیابان باز می گردد.