خلاصهای از کتاب مقدس و کتابهای آن
"خداوند شبان من است" (مزمور ۲۳: ۱)
مزامیر - کتاب شعر عبری
مزامیر بینشی از شعر عبری به ما می‌دهد. علیرغم دشواری‌های ترجمه اشعار به زبان دیگر (از جمله ریتم و "موسیقی" کلمات را همنوا کردن)، ما نیازی به متخصص نداریم تا زیبایی این نوشته‌های باستانی را درک کنیم. در کتاب مقدس عبری، کتاب مزامیر به پنج بخش تقسیم شده است که هر یک گلچین (مجموعه‌ای) از آثار نویسندگان مختلف است. در کل، آنها کتاب سرود پرستشی معبد را نشان می‌دهند. این موضوع از دستورالعمل‌های موسیقایی چاپ شده همراه با آنها، و اشاره‌هایی که در عناوین آنها به مدیران پرستش معبد مانند پسران قورح و آساف وجود دارد، مشخص است.
تقریباً نیمی از مزامیر دارای عناوینی است که نشان می‌دهد آنها توسط پادشاه داوود، که استعداد موسیقیایی بالایی داشت، نوشته شده‌اند (اول سموئیل 16: 16 و عاموس 6: 5 را ملاحظه کنید). یکی به موسی نسبت داده می‌شود (مزمور 90)، در حالی که دیگران ناشناس هستند. بسیاری از آنها بخاطر گردهمایی‌های انگلیسی با موسیقی تنظیم شده‌اند.
این به درک ما از مزامیر کمک می‌کند تا متوجه شویم شعر سنتی عبری و انگلیسی بر اساس قوانین متفاوتی عمل می‌کنند. هر دو ژانر دارای یک مقیاس یا الگوی منظم ضربات در هر خط هستند. و هر دو در تشبیهات یا استعاره‌های مفصلی که احساسات نویسنده را با تجربیات خواننده پیوند دهند، شکوفا می‌شوند. اما در حالی که احساسات ما از انتهای سطرهایی که صدای یکسانی دارند (قافیه) به هیجان می‌آید، بنی‌اسرائیل از ساختار ریاضی آن لذت می‌برند. به عنوان مثال، سطرهای بعدی ممکن است با حروف متوالی الفبا (آکروستیک) شروع شوند، یا دو عبارت متضاد ممکن است به شکل الف ب، ب الف تنظیم شوند. یکی از ویژگی‌های بارز اشعار عبری موازی بودن است، یعنی یک سطر مطلبی را بیان می‌کند، و سطر بعدی دوباره همان چیز را به شیوه‌ای متفاوت، شاید با تأکیدی قویتر، می‌گوید. در اینجا نمونه‌ای از مزمور 2 آورده شده است:
"پادشاهان زمین به صف می‌شوند
و فرمانروایان به مشورت می‌نشینند،
بر ضد خداوند
و بر ضد مسیح او؛
که "بیایید بندهایشان بگسلیم
و زنجیرهایشان از خود بیفکنیم."
آن که در آسمانها جلوس کرده، می‌خندد؛
خداوندگار ریشخندشان می‌کند.
آنگاه در خشم خویش بدیشان سخن خواهد گفت،
و به غضب خویش ایشان را هراسان خواهد ساخت."
در اینجا نمی‌توان طیف وسیعی از مزامیر را پوشش داد. اما ارزش دارد که چند دقیقه را با مزمور داوود بگذرانید. همانطور که دیدیم داوود تجربیات ترسناک زیادی داشت، در جایی زندگی او به یک نخ، بند بود. او همچنین در نتیجه رابطه خود با بتشبع زندگی خود را بهم ریخت. ترسهای او، سپاسگزاری او هنگام نجاتش، پشیمانی او پس از گناه، و اطمینانش به رحمت پروردگار، همه در اشعاری که سروده است نمایان می‌شود. جالب اینجاست که در بسیاری از مزمورهای وی یادداشتی وجود دارد که نشان می‌دهد او تحت چه شرایطی آن را نوشته است. به عنوان مثال، عنوان مزمورهای 34، 51 و 57 را ملاحظه کنید. مزمور 23، سرود شبان، باعث آرامش میلیونها نفر شده است. در اینجا داوود با یک تصویرسازی قوی، خود را بره و خدا را به عنوان شبان خود تصور می‌کند که او را در زندگی با همه خطرات و حتی در دره مرگ راهنمایی می‌کند. مزمور 119 نمونه‌ای درخشان از فرم آکروستیک است، به طوری که در زبان عبری در هر بند هشت بیتی، حروف عبری یکسانی در ابتدای هر سطر وجود دارد و درکل الفبای عبری و تا آخر پیش می‌رود. در عین حال، موضوع حول محور هشت مترادف کلمه خدا می‌چرخد.
اما داوود فقط یک شاعر نبود. پیامبر هم بود. روح خدا به او الهام می‌کرد. هنگامی که او از روی تجربیات خود می‌نوشت، کارهای عیسی را نیز پیش‌بینی می‌کرد. برای اثبات این نکته، این سخنان پطرس رسول در عهد جدید در مورد مزمور 16: 8-11 را داریم:
"آن مرد بنا بر مشیّت و پیشدانی خدا به شما تسلیم کرده شد و شما به دست بی‌دینان بر صلیبش کشیده، کشتید. ولی خدا او را از دردهای مرگ رهانیده، برخیزانید، زیرا محال بود مرگ بتواند او را در چنگال خود نگاه دارد. چنانکه داوود دربارۀ او می‌فرماید: "... از این رو دلم شادمان است و زبانم در وجد؛ پیکرم نیز در امید ساکن خواهد بود. زیرا جانم را در هاویه وا نخواهی نهاد، و نخواهی گذاشت سرسپردۀ تو فساد ببیند. تو راههای حیات را به من آموخته‌ای، و با حضور خود مرا از شادی لبریز خواهی کرد. ای برادران، می‌توانم با اطمینان به شما بگویم که داوودِ پاتْریارْک وفات یافت و دفن شد و مقبره‌اش نیز تا به امروز نزد ما باقی است. اما او نبی بود و می‌دانست خدا برایش سوگند خورده است که کسی را از ثمرۀ صُلْبِ او بر تخت سلطنت وی خواهد نشانید. پس آینده را پیشاپیش دیده، دربارۀ رستاخیز مسیح گفت که جان او در هاویه وانهاده نشود و پیکرش نیز فساد نبیند." (اعمال رسولان 2: 23-31)
برخی از پیشگویی‌های واقعاً شگفت انگیز در مورد عیسی، در مزامیر "مسیحایی" وجود دارد ("مسیح" عنوانی از جانب پیامبران برای پادشاه وعده داده شده به اسرائیل است). ما می‌توانیم شرایط تولد (116: 16)، طرد شدن او توسط خانواده خودش (69: 8)، خیانت به وی (41: 9)، شاهدان دروغین در محاکمه‌اش (35: 11)، مصلوب شدنش (22: 16-18)، رستاخیزش (16: 10) و عروجش به آسمان (110: 1) را دنبال کنیم. این کلمات که 1000 سال قبل از تولد عیسی نوشته شده است، نشان می‌دهد که کتاب مقدس واقعاً کار خداست.